‘𝐈𝐤 𝐰𝐢𝐥 𝐥𝐚𝐭𝐞𝐧 𝐳𝐢𝐞𝐧 𝐝𝐚𝐭 𝐦𝐮𝐳𝐢𝐞𝐤 𝐞𝐫𝐭𝐨𝐞 𝐝𝐨𝐞𝐭’

𝘛𝘪𝘮 𝘉𝘳𝘢𝘤𝘬𝘮𝘢𝘯 (1993) 𝘪𝘴 𝘷𝘪𝘰𝘭𝘪𝘴𝘵 𝘦𝘯 𝘢𝘳𝘵𝘪𝘴𝘵𝘪𝘦𝘬 𝘭𝘦𝘪𝘥𝘦𝘳 𝘷𝘢𝘯 Podium Eibergen. 𝘗𝘰𝘥𝘪𝘶𝘮 𝘌𝘪𝘣𝘦𝘳𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘳𝘨𝘢𝘯𝘪𝘴𝘦𝘦𝘳𝘵 𝘬𝘭𝘢𝘴𝘴𝘪𝘦𝘬𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘤𝘦𝘳𝘵𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘉𝘳𝘢𝘤𝘬𝘮𝘢𝘯𝘣𝘰𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳𝘪𝘫 𝘪𝘯 𝘌𝘪𝘣𝘦𝘳𝘨𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦 𝘱𝘰𝘥𝘪𝘢 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘰𝘮𝘨𝘦𝘷𝘪𝘯𝘨. 𝘐𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘪𝘯𝘵𝘪𝘦𝘮𝘦 𝘦𝘯 𝘨𝘢𝘴𝘵𝘷𝘳𝘪𝘫𝘦 𝘴𝘦𝘵𝘵𝘪𝘯𝘨 (𝘵𝘶𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘥𝘦 50-100 𝘨𝘢𝘴𝘵𝘦𝘯, 𝘯𝘶 𝘪𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘯𝘨𝘦𝘱𝘢𝘴𝘵𝘦 𝘤𝘰𝘳𝘰𝘯𝘢𝘴𝘦𝘵𝘵𝘪𝘯𝘨) 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯 𝘱𝘶𝘣𝘭𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘮𝘶𝘴𝘪𝘤𝘪 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘴𝘧𝘦𝘦𝘳. 𝘗𝘢𝘬 𝘈𝘯 𝘩𝘦𝘭𝘱𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘤𝘰𝘢𝘤𝘩𝘪𝘯𝘨, 𝘱𝘳𝘰𝘮𝘰𝘵𝘪𝘦 𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘭𝘥.

𝗪𝗮𝘁 𝗯𝗲𝘁𝗲𝗸𝗲𝗻𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗷𝗼𝘂 𝗴𝗲𝗹𝘂𝗸?

“Samen met vrienden muziek maken op het podium, voor elkaar en voor de mensen in de zaal. Op de beste momenten ontstaat er dan een tijdelijke werkelijkheid. Na de laatste noot heeft zich een blijvende herinnering gevormd.”

𝗪𝗲𝗹𝗸𝗲 𝗺𝘂𝘇𝗶𝗸𝗮𝗻𝘁 𝗯𝗲𝘄𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗷𝗲?

“Dat zijn de eerste violisten waar ik als kind naar luisterde: David Oistrach en Ivry Gitlis. Deze heren behoorden tot de wereldtop in de periode na de Tweede Wereldoorlog en daarna in de jaren zestig. Heden ten dage bewonder ik het kwartet Quatuor Ébène en violist Daniel Rowland, bekend van onder andere zijn Stift Muziekfestival. Ik bewonder hen om hun persoonlijkheid en de manier waarop ze muziek benaderen.”

𝗩𝗮𝗻 𝘄𝗲𝗹𝗸𝗲 𝗰𝗼𝗺𝗽𝗼𝗻𝗶𝘀𝘁 𝘀𝗽𝗲𝗲𝗹 𝗷𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝗹𝗶𝗲𝗳𝘀𝘁 𝘄𝗲𝗿𝗸?

“Ik kan telkens weer verrast worden als ik een nieuw stuk bestudeer. Voor eventjes verandert zo’n muziekstuk dan in mijn favoriete muziekstuk. Vorige week speelde ik een stuk van Géza Frid, de man vluchtte vlak voor de Tweede Wereldoorlog van Hongarije naar Nederland. Heel inspirerend en ik wil na zo’n eerste ontmoeting meteen meer over hem weten. Maar als ik iemand van de gevestigde orde moet noemen, dan kies ik Beethoven.”

𝗪𝗲𝗹𝗸𝗲 𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗶𝗱𝗶𝗻𝗴 𝗸𝘂𝗻 𝗷𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘄𝗲𝗲𝗿𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻?

“Een rit in mijn Lancia Fulvia Berlina uit 1972 en lekker eten, liefst de Italiaanse keuken.”

𝗛𝗼𝗲 𝗺𝗼𝘁𝗶𝘃𝗲𝗲𝗿 𝗷𝗶𝗷 𝗷𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳?

“Deze coronaperiode besefte ik al thuiszittend dat ik muziek wil delen. Ik mis het delen van de muzikale ervaring met collega’s en publiek. Bovendien mis ik ook de stress voorafgaand aan een concert. Mijn motivatie ligt in mijn werk verborgen.

Ik kom uit een muzikale familie en ben de 4e generatie Brackman die professioneel musicus is. Een muziekfamilie motiveert ook en op meer dan één manier. Ik hoef bijvoorbeeld niet uit te leggen waarom ik van de viool houd. Bovendien word ik in mijn keuze gestimuleerd, hetgeen toch wel zeldzaam is als ik collega-musici mag geloven.

Veel van mijn muziekcollega’s ken ik al vanaf mijn tiende. Je doorloopt tegelijkertijd de levensfases en ontmoet elkaar op concoursen. Er vallen in onze wereld veel prijzen te winnen, dus er is sprake van een zekere mate van competitie. Als je mensen om je heen ziet winnen ervaar je ook die competitie en ga je jezelf afvragen of je goed genoeg bent als je niet wint. Ik maakte gelukkig al vrij vroeg de keuze om niet aan competitie alleen vast te houden. Ik geef de voorkeur aan sámen iets laten ontstaan: elkaar versterken, van elkaar leren en inspireren. Mijn keuze voor kamermuziek en mijn werk voor Podium Eibergen is een bewijs van die koers.”

𝗛𝗼𝗲 𝗯𝗲𝘀𝗰𝗵𝗿𝗶𝗷𝘃𝗲𝗻 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗷𝗲?

“Iemand met een sterke persoonlijkheid, geduldig en betrouwbaar. Mensen komen naar mij toe met vragen of ze vragen me naar hun muziek te luisteren. Dat vind ik geweldig. De openheid die ik uitstraal koester ik. Ik zie musici niet als concurrenten. Muziek is het doel, niet de persoon.”

𝗪𝗮𝘁 𝗶𝘀 𝗷𝗲 𝗴𝗿𝗼𝗼𝘁𝘀𝘁𝗲 𝗽𝗿𝗲𝘀𝘁𝗮𝘁𝗶𝗲?

“In 2018 won ik de 3e prijs bij het Nederlands Vioolconcours Oskar Back, alsmede de NTR-Prijs Beste Uitvoering Opdrachtcompositie (‘Aeriko’ van Calliope Tsoupaki). Daar ben ik trots op. Maar ik wil ook als prestatie het opzetten van Podium Eibergen noemen. Daarmee brengen we klassieke muziek op niveau naar de Achterhoek. Als prestatie zie ik bovendien dat ik al acht jaar met dezelfde groep muziekvrienden samenwerk; telkens zoeken we elkaar weer op. Daarnaast heb ik vanuit de organisatie Connect By Music muziek gemaakt met kinderen in het vluchtelingenkamp Moria in Griekenland. Ik maak muziek op hoog niveau en perfectioneer dagelijks mijn spel maar tijdens de trip naar Moria werd ik geconfronteerd met de kracht van muziek in al z’n eenvoud. Samen met de kids speelden we volksliedjes, de kinderen met trommeltjes en eenvoudige gitaren en ik met mijn viool. Muziek is een universele taal die taalbarrières overstijgt. Dat zag ik in Moria met eigen ogen, waar je mensen uit verschillende windstreken treft. Het raakte mij diep.

In Nederland lijken we soms te vergeten hoe belangrijk de kracht van muziek is. Cultuur wordt als hobby afgedaan, er wordt op beknibbeld of de aandacht ervoor ontbreekt, terwijl het volgens mij een levensbehoefte is. Geen eerste levensbehoefte zoals een dak boven je hoofd, maar toch zeker iets dat een groots gemis vormt wanneer het ontbreekt. Met Podium Eibergen willen we daarom in de toekomst basisschoolleerlingen benaderen met lespakketten over muziek. Ik wil laten zien dat muziek er toe doet.”

𝗪𝗮𝗮𝗿𝗼𝗺 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗷𝗲 𝗷𝗲 𝘁𝗵𝘂𝗶𝘀 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗔𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿𝗵𝗼𝗲𝗸?

“Ik ben opgegroeid in Amsterdam. Van jongs af aan gaf ik veel concerten in het oosten van Nederland. Ik groeide op met het gevoel dat ik welkom ben in het oosten, dat ik er thuis hoor en dat mijn muziek er gewaardeerd wordt. Ik woon nu in Den Haag. Mijn ouders en mijn zusje wonen sinds 2,5 jaar in de Achterhoek, op onze ‘Brackman boerderij’. Een plek in de natuur met alle ruimte voor muziek en een van de locaties van Podium Eibergen.”

𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘦𝘳𝘪𝘦 𝘬𝘢𝘮𝘦𝘳𝘮𝘶𝘻𝘪𝘦𝘬𝘤𝘰𝘯𝘤𝘦𝘳𝘵𝘦𝘯 𝘪𝘯 2022 𝘻𝘰𝘦𝘬𝘵 𝘛𝘪𝘮 𝘯𝘰𝘨 𝘭𝘢𝘢𝘨𝘥𝘳𝘦𝘮𝘱𝘦𝘭𝘪𝘨𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘤𝘦𝘳𝘵𝘭𝘰𝘤𝘢𝘵𝘪𝘦𝘴 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘈𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘩𝘰𝘦𝘬, 𝘵𝘪𝘱𝘴 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘸𝘦𝘭𝘬𝘰𝘮 𝘷𝘪𝘢 𝘪𝘯𝘧𝘰@𝘱𝘰𝘥𝘪𝘶𝘮𝘦𝘪𝘣𝘦𝘳𝘨𝘦𝘯.𝘯𝘭.

Tekst: Ilja Vaags Zwarte Cross Mañana Mañana

Foto’s: Martine Siemens Fotografie